ΠΟΛΗ
Είμαι ένας εφήμερος και διόλου υπερβολικά δυσαρεστημένος πολίτης μιάς
μεγαλούπολης που νομίζουν μοντέρνα επειδή απόφυγαν κάθε γνωστό γούστο
στην επίπλωση και στο εξωτερικό των σπιτιών τόσο καλά όσο και στο πολεοδο-
μικό σχέδιο. Εδώ δεν θα προσέξετε τα ίχνη κανενός μνημείου πρόληψης. Η ηθι-
κή και η γλώσσα περιορίστηκαν στην πιο απλή τους έκφραση, επιτέλους! Αυτά
τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δεν αισθάνονται την ανάγκη να γνωρίζουν
τον εαυτό τους οργανώνουν τόσο ομοιόμορφα την ανατροφή, το επάγγελμα και
τα γεράματά τους, έτσι που η ζωή τους πρέπει να κρατά πολύ λιγότερο απ' όσο
βρίσκει μια στατιστική για τους λαούς της ηπείρου. Κι ακόμα σαν να βλέπω
από το παράθυρό μου, καινούρια σκιάχτρα να κυλούν ανάμεσα απ' την πυκνή
και αιώνια καπνιά του κάρβουνου, - η σκιά μας των δασών, η καλοκαιρινή νύ-
χτα μας- νέες Εριννύες, μπροστά στο εξοχικό μου σπίτι που είναι η πατρίδα μου
και όλη μου η καρδιά αφού όλα εδώ μοιάζου σ' αυτό, - το Θάνατο χωρίς κλά-
ματα, δραστήρια κόρη και υπηρέτρια μας, μια Αγάπη απελπισμένη, και ένα
όμορφο Έγκλημα που ουρλιάζει μέσα στη λάσπη του δρόμου.
[ Ρεμπώ, 20 πεζά ποιήματα, Ίκαρος]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου